In Noorwegen geldt een bekend spreekwoord: Ut på tur, aldri sur!, wat zoiets betekent als ‘Tochtje maken, nooit zuur!’. Naast het feit dat het in het Noors lekkerder rijmt, weerspiegelt het ook de Noorse cultuur. Op tur (uitgesproken: tuur) gaan, oftewel buiten wandelen in de natuur, en dan vooral in de bergen, is een favoriete bezigheid van menig Noor. Door weer en wind trekken ze de bergen in, en het maakt niet uit hoe snel je loopt, je wordt altijd wel ingehaald door een Noor in survivalkleding. Ook ik heb dit mogen ervaren tijdens mijn buitenlandsemester in Bergen, de tweede grootste stad van Noorwegen. Ik ben nog nooit zo veel aan het wandelen, skiën en klimmen geweest, en het viel mij ook op dat bijna alle Noren regelmatig op tur te vinden waren. Wat is zo kenmerkend aan die wandelcultuur en waarom is het juist in Noorwegen zo groot? Ik zoek het voor jullie uit!
De Noorse broeders, een christelijke sekte met wortels in Noorwegen, wordt vaak in één adem genoemd met belastingontwijking, kinderarbeid en verduistering van miljoenen. Toen ik op de bank bij mijn oma in Drenthe voor het eerst te horen kreeg van deze beweging – gelukkig niet omdat ze zich bij deze Noorse broeders had aangesloten, maar omdat ze er over gelezen had in de krant – wekte dit meteen mijn interesse. Wat hebben deze broeders met Noorwegen te maken? En hoe komt het dat deze groep zoveel schandalen op zijn naam heeft staan?
Als men denkt aan Scandinavië gaat de gedachte al snel uit naar het Noorden. Ook de eerder besproken ‘vergeten’ gebieden lagen noordelijk. Sterker nog, in het eerste deel van deze serie gingen we naar de noordelijkste nederzetting op aarde. Gek is dat natuurlijk niet. Het samenwerkingsverband tussen de landen heet niet voor niets 'Norden'. Toch is er een goede reden om ook de andere kant van onze planeet even te bekijken. Daarom keren we deze editie de aardbol om, en gaan we naar het zuidelijkste puntje des aards: De anti-arctis, ofwel Antarctica.
Elk jaar organiseert Nordom een studiereis naar Scandinavië en dit jaar waren wij deel van de reiscommissie, met als taak weer een prachtige reis te verzorgen. By popular demand gingen we dit jaar naar Noorwegen! Hier volgt een verslag van de reis.
De Noordse munt is een langzame dood aan het sterven. Een toename in pinbetalingen,
online transacties en nu ook inflatie maken de munten steeds minder nuttig. Ik klink wellicht als een romanticus, gericht op het vastleggen van dat waardevolle stukje cultuur voordat het een stille dood ondergaat in de nevel van de geschiedenis. Toch heb ik vreemd genoeg totaal geen moeite met het verdwijnen van contant geld, hoewel ik mij ook bewust ben van het belang ervan. Ikzelf betaal ook nooit meer met een biljet, laat staan die paar tien- of twintigcentmuntjes in mijn bezit; of nog erger die ene één cent die je hebt weten te krijgen in Duitsland. En toch, ondanks alles, schrijf ik hier een ode aan de Noordse munt.
Een staafkerk domineert de horizon. Kleurige huizen. Mensen gekleed in bunad.
In het Noorwegen-paviljoen in Disney-themapark Epcot waan je je even in het Hoge Noorden. Tegenwoordig is het stukje Noorse idylle een van de meest populaire delen van het park, maar de populariteit is zeker niet te verklaren met een fascinatie voor Noorwegen onder Disneyliefhebbers. Het paviljoen vertelt naast een verhaal van Noorse culturele politiek,
vooral een van geld.
Scandinavië is groter dan vaak wordt aangenomen en velen lijken te zijn vergeten dat de Noordse landen meerdere overzeese gebieden in bezit hebben. Zo heeft Noorwegen bijvoorbeeld zeggenschap over Svalbard, in Nederland beter bekend als Spitsbergen. De eilandengroep ligt ten noorden van Noorwegen, vlakbij de Noordpool.
Onze docenten hebben heel wat meegemaakt en veel verhalen te vertellen. Daarom benadert Noorderlicht elke uitgave een docent. Dit keer: Tanja Bouwman.
