29 januari, 07:00 uur,
locatie: Göteborg, Zweden.
Het is ’s ochtends vroeg en even word ik geconfronteerd met wat voor een luxe leven ik heb geleid sinds mijn uitwisseling in Zweden van start is gegaan. Het om zes uur ’s ochtends opstaan en de reis met het openbaar vervoer naar Amsterdam is vervangen door colleges die niet vroeger beginnen dan 10:15 uur ’s ochtends en een tramritje van vijf minuten naar de universiteit. Daarom is het ook geen verrassing dat het opstaan om zeven uur ’s ochtends momenteel aanvoelt als een dubbele aanslag op mijn lijf. De gedachte aan het verkennen van de mooie Zweedse natuur krijgt mij echter toch zo ver om mezelf uit bed te slepen. Een uur later zit ik met mijn vriend en mijn schoonmoeder in de auto en begint onze reis naar het noorden. Het enige dat we hebben afgesproken is om zo ver mogelijk noordwaarts te rijden binnen de tijdspanne van twee dagen, dus een spontaan tripje zou je het wel kunnen noemen. Nadat we Borås gepasseerd zijn en besloten hebben dat Östersund onze stip aan de horizon wordt, komen we terecht op een weg die oneindig lang door lijkt te gaan en omgeven is door bomen, bomen en nog eens bomen. Als we Vänern, het grootste meer in Zweden, passeren, kijk ik met bewondering om mij heen. Het is onder andere dit fenomenale beeld van Zweden dat mij twee jaar geleden over de streep heeft getrokken om Zweeds te gaan leren, en nu krijg ik het eindelijk met mijn eigen ogen te zien. Göteborg ligt ondertussen al ver achter ons en de drukke, stadse sfeer is vervangen door de kalmte en de schoonheid van de Zweedse naaldbossen.
Eenmaal aangekomen in Vemdalen worden we uiteindelijk toch gegroet door een wonderlijk sneeuwparadijs. Tot onze verbazing moeten we namelijk dik zeven uur rijden vanaf Göteborg voordat we een volwaardig pak sneeuw tegenkomen, wat ons toch wat bewuster maakt van de gevolgen van klimaatverandering die steeds zichtbaarder lijken te worden. Het feit dat we zo ver naar het noorden moeten reizen om sneeuw tegen te komen op een winterse dag in Zweden hadden we niet verwacht. De auto wordt even geparkeerd en ik stap uit de auto om al het moois om mij heen te bewonderen. Hetgeen dat mij het meeste is bijgebleven is de absolute stilte die mij omringde en de witte sneeuw die mooi uitsprong op de groene naaldbomen.
Eenmaal in Klövsjö aangekomen is het tijd voor een pauze en kunnen we volop genieten van de winterse schoonheid. We passeren ondertussen meteen een lokale supermarkt om onze voorraad van niet al te gezonde versnaperingen aan te vullen. Dat er hier een andere sfeer hangt dan in de grote Zweedse steden wordt al snel duidelijk wanneer we begroet worden door een onbekende Zweed. Ik geniet ten volle van dit voor Zweedse begrippen overweldigende intieme contact en groet de beste man terug.
Ondertussen wordt het langzamerhand tijd om een overnachting te regelen, en na een lange tijd Airbnb’s afgespeurd te hebben (wellicht een beetje last-minute) weten we een slaapplek te vinden in Svenstavik. Het is nu middernacht geweest en de enige verlichting die we tegenkomen komt van de met kerstverlichting versierde stuga’s1 die we overal onderweg al tegen zijn gekomen. Vanaf daar gaan we de volgende dag in de richting van de Noorse grens rijden. We willen namelijk nog even kunnen genieten van de sneeuw en de natuur voordat we terug naar huis rijden. Eenmaal aangekomen bij de Airbnb om half een ’s nachts worden we verwelkomd met de sleutel van de kamer die van buiten in het slot is gelaten: een maar al te bekende getuigenis van Scandinavisch vertrouwen in de ander.
De volgende dag bereiden we ons voor op de reis terug naar Göteborg. Een van de hoogtepunten van de reis is absoluut het moment waarop de weg uit het niets bedolven wordt door rendieren. Uit het niets duiken ze op en zijn ze overal om de auto heen te zien. We rijden langzaam door en proberen de rendieren niet al te veel te storen. We zijn uiteindelijk te gast in hun leefgebied en daar moet respect voor getoond worden. Dit is een beeld dat ik tot op dat moment enkel op een beeldscherm had gezien, maar nu kon ik deze prachtige dieren dan eindelijk in het echt bewonderen. Daarnaast weten we ook drie elanden te spotten in de naaldbossen langs de weg, nadat mijn schoonmoeder onverwachts “alce!”2 roept. De kans om een eland in het wild te zien willen we niet voorbij laten gaan, dus al snel wordt de auto omgekeerd en rijden we langzaam terug om de eland hopelijk te kunnen zien. Na lang gezocht te hebben weten we de eland te vinden en worden we verrast door een tweede eland en een kalf dat haar vergezelt. Zij zijn zich uiteraard ook bewust van onze aanwezigheid en na een aantal minuten verdwijnen ze het bos weer in. De korte ontmoeting met deze prachtige dieren is iets wat mij echter altijd bij zal blijven.
We komen ’s avonds om middernacht weer aan in het oude vertrouwde Göteborg waar we vermoeid op het bed ploffen. De koffer gaat open, de kleding gaat weer de kast in en het enige dat er overblijft van deze prachtige reis zijn de foto’s op mijn camera. De Zweedse naaldbossen liggen ondertussen weer honderden kilometers achter ons en het normale leven gaat weer van start.
1 – De typisch gekleurde houten huisjes die je overal in Zweden tegenkomt (voornamelijk buiten de grote steden) en die meestal gebruikt worden als vakantiehuisje.
2 – Het Portugese woord voor ‘eland’ (for the record: mijn schoonmoeder is Braziliaans. We lopen niet woorden in willekeurige talen naar elkaar te roepen).
Geschreven door
