Beeld: Luca Bos
Ik wist al bijna een jaar dat ik naar Bergen zou gaan, maar ik heb die keuze destijds blind gemaakt. Ik was vóór mijn studie nog nooit in Noorwegen geweest, dus toen ik moest kiezen tussen Bergen, Oslo of Tromsø, heb ik eigenlijk een gokje gewaagd. Het landschap, de architectuur en de vakken van Bergen spraken me het meeste aan, dus ondanks het risico om een slaapkamer te moeten delen, koos ik zonder twijfel voor Bergen. En die keuze heeft heel goed uitgepakt! Op een forum van de UvA kwam ik al in het najaar van 2023 in contact met Nienke, een ander meisje van de UvA dat ook naar Noorwegen ging. Zij kende toevallig via via de andere twee UvA-studenten die ook naar Bergen gingen, dus we hadden in november al een groepsapp met z’n vieren.
Op 3 januari 2024 nam ik afscheid van mijn familie. Ik ben de jongste, maar wel de eerste die uit huis ging, dus dat was wel even gek. Toch voelde ik me na al die dagen angst opeens ontzettend kalm. Ik ging dit gewoon doen! Evy, een van de mensen van de UvA, nam dezelfde vlucht als ik, dus we ontmoetten elkaar van tevoren al even, en vanaf het vliegveld in Bergen zijn we samen naar onze studentenwoning gereisd. We ontmoetten bij het ophalen van de sleutel een andere Nederlandse jongen die in Utrecht studeerde en we zijn samen boodschappen gaan doen. De volgende dag kwam ik Nienke tegen, en daarna ben ik eigenlijk niet meer alleen geweest. Ik was echt verrast hoe makkelijk het was om mensen te leren kennen. Als je in Bergen studeert, kom je al snel terecht in Fantoft, een groot studentencomplex met een stuk of zeven flats en een clubhuis. Dat clubhuis heeft mijn uitwisseling echt afgemaakt, want zij organiseerden allerlei activiteiten waar ik zo’n beetje de helft van mijn uiteindelijke vrienden heb ontmoet.
De volgende dag was er een openingsceremonie van de universiteit. Die was van 10:00 tot 15:00, precies wanneer de zon op was, in een zaal zonder ramen. Ik heb die dag dus de zon niet gezien. Dat is echt een vreemd gevoel! Want ja, in Noorwegen is de winter echt heel erg donker. Tijdens de openingsceremonie was er een quiz waarbij je moest blijven staan als je het antwoord wist op de vraag, en moest gaan zitten als je het antwoord niet wist. Op een gegeven moment verscheen er een hele gekke foto van de minister-president van Noorwegen. Als echte scandinavist wist ik meteen wie het was. Maar ik was dan ook de enige, want in die zaal met 200 mensen ging iedereen zitten, behalve ik. Ik zei zonder na te denken: ‘OH SHIT!’, waarna iedereen moest lachen! Gelukkig had ik het antwoord goed, en daarna was het ijs snel gebroken, want veel mensen herkenden me als ‘Mister Prime Minister’. Dat heeft me wel echt geholpen om vriendschappen te maken. Je maakt op zo’n uitwisseling sowieso op de raarste plekken vrienden. Het voelt een beetje als een zomerkamp voor 8-jarigen waar je zegt: ‘Hoi! Ik ben Luca, wil je vrienden worden?’ en daarna heb je beste vrienden voor maanden. Hoorde je iemand Engels praten, dan sprak je ze aan. Bijna altijd was het een uitwisselingsstudent. Was het hier in Nederland maar zo simpel … Ik heb vrienden gemaakt in de IKEA, op straat, bij de tramhalte, in het clubhuis, in een kelder, bij een kasteel en op een boot. Je weet nooit waar je ze tegenkomt!
Ook de colleges lukten gelukkig goed. Noors praten was wel echt even anders dan ik dacht. In de colleges van Tanja leren we perfect Bokmål spreken met een Oslo-accent, maar in Bergen is het Noors weer totaal anders. Ik heb een paar keer naar het Engels moeten switchen omdat ik de ander niet verstond. Dat was demotiverend, maar ik ben toch door blijven gaan, omdat ik per se wilde oefenen. Toch had ik heel veel aan mijn Noors. Ik was voor menig medestudent het aanspreekpunt bij vragen en tips, en misschien wel het belangrijkste: het vertalen van de instructies op de achterkant van een zakje instant aardappelpuree. Ik voelde me erg nuttig! Bovendien waren er ook een aantal Deense en Zweedse studenten met wie ik lekker ‘Scandinavisch’ kon praten.
Daarna kon de uitwisseling echt goed beginnen. Na twee maanden ging ik al op reis met negen anderen naar een Airbnb aan het Aurlandsfjord. Het uitzicht was zo mooi dat ik het gevoel kreeg dat wij onze Airbnb-eigenaar aan het oplichten waren voor de prijs van €75 p.p. voor twee nachten! Noorwegen is heel erg duur, maar op sommige vlakken verrassend goedkoop. Je hebt er namelijk iets wat ‘BUA’ heet. Dat is een vrijwilligerscentrum waar je gratis spullen kunt huren. Van ski’s tot voetballen tot tenten. Daar hebben wij dus ook zeker gebruik van gemaakt! Meerdere tripjes naar skigebied Voss, voetballen bij het Brann stadion, en de kers op de taart: kamperen op Preikestolen, een van de belangrijkste toeristische attracties in Noorwegen. Super illegaal, de koudste nacht van mijn leven, maar wel een van de vetste ervaringen van de hele uitwisseling! Alleen voor de foto’s was dat het al waard.
Ik weet ook niet zo goed waar ik moet beginnen met beschrijven wat ik allemaal heb meegemaakt. De verhalen zijn eindeloos. Ik genoot van het hebben van mijn eigen huisje en van alle prachtige wandelingen, waarvan de één net wat beter ging dan de ander (we zijn een keer verdwaald in de sneeuw). Maar ik genoot ook van de lange nachten in de stad, waarna we spontaan een keer in ons ondergoed het fjord in sprongen. En in de lente, toen het oneindige licht kwam, genoten we van de bloesem, hielden we barbecues en scheurden we met elektrische stepjes door de stad. Maar het meest heb ik genoten van de mensen die ik ontmoet heb (heel cliché). Giulia met haar Italiaanse geklaag over lauwe pasta, Nienke die zo sprekend kon vertellen dat ik al begon te lachen als ze haar mond open deed, Olivia die me nooit raar aankeek als ik in een dronken bui opeens Deens begon te praten, Cas die altijd zin had in een spelletje en mij door de zwaarste wandeling van mijn leven getrokken heeft , en nog vele andere mensen die ik voor altijd in mijn hart koester.
Ik ben tijdens dit half jaar vooral in mezelf gegroeid. Weg zijn van mijn ouders leerde me ontdekken wat ik zelf in het leven wilde. Mijn eigen etenstijd, mijn eigen routine en mijn eigen eten in de koelkast. Ik leerde tegelijkertijd ook waarderen dat mijn ouders toch echt veel meer deden in het huishouden dan ik dacht, want die was deed zichzelf niet … Ik leerde dat ik met veel meer soorten mensen vrienden kan zijn dan ik dacht, en dat je je ondanks alle vrienden soms toch eenzaam kunt voelen. Mijn belangrijkste les was echter dat de tijd vliegt: voor ik het wist was het voorbij. Maar hoewel ik niets liever zou willen dan het allemaal opnieuw meemaken, ben ik vooral dankbaar voor alle mooie herinneringen. Ik zit nog vol duizenden andere verhalen, maar ik zou je vooral willen aanraden om je eigen te gaan maken. In het buitenland wonen is een ervaring die niet iedereen mee kan maken, dus als je die kans wel hebt, pak hem dan ook! Ga op een uitwisseling naar Scandinavië, neem een zomerbaantje in Spanje, ga vrijwilligerswerk doen in Tanzania, het maakt niet uit. Maar maak herinneringen, zodat je later kunt zeggen: “Zo, wat heb ik geleefd!”
Geschreven door
